Muhacir sıfatı ile Rumeli’den gelerek buraya yerleşen insanlar başlangıçta tütüncülükle de uğraşıyorlardı. O yüzden köyün batısında bulunan tarlalara hala TÜTÜNLÜK denir. Fakat sonraları tütün üretiminin devlet tarafından sınırlandırılması üzerine buğday ve arpa üretimine ağırlık verilmeye başlandı. Bir ara pancar üretimine ağırlık verildiyse de Kastamonu Şeker Fabrikasının kapsamının daraltılmasıyla bu işten vazgeçilerek tekrar arpa ve buğday üretimine dönüldü. 1967 yılındaki sel baskınıyla suya giden ovaların yerine bazı tarlalar bahçe olarak kullanılmaya başlandıysa da suyun yetersiz oluşu yüzünden bu işten de yeterli verim alınamadı.

Nüfusun çoğalması, tarım ve hayvancılığın eskisi kadar verimli olmaması yüzünden insanlarımızın büyük çoğunluğu başta İstanbul olmak üzere Ankara, Karabük, Safranbolu ve diğer şehirlere taşındı. Şu anda köy nüfusunun yüzde 90’ı köy dışındadır. Buralardaki köylülerimiz eğitimci, şoför, esnaf, fabrika işçisi, pastacı, fırıncı olarak geçimlerini sağlamaktadır. Köyde kalan çok az nüfus ise ekebildikleri kadar araziyi ekerek, bir miktar hayvan besleyerek, kendine yetecek kadar bağ- bahçe işleri kısmen de seracılık ve arıcılık yaparak, emekli maaşlarının da desteğiyle geçimlerini sağlamaya çalışmaktadır.